FIGUUR VAN DE WEEK. Tim Matthys moet Bergen in de Jupiler Pro League houden, maar droomt stiekem van meer
Ups and Downs, ze lopen als een rode draad door de carrière van Tim Matthys. Bekerwinnaar bij Zulte Waregem, vergeten in Griekenland, assistkoning naast maatje Jérémy Perbet om nu met Bergen in acute degradatienood te zijn verzeild geraakt. Een periode van Down, of is met de winst tegen Lokeren, nota bene de eerste van de Draken in deze voetbaljaargang, de weg up opnieuw ingezet?
Neen, het is niet met kleine oogjes dat Tim Matthys ons ontvangt in de business seats van de Royal Albert Elisabeth Club de Mons, kortweg RAEC Mons. De flankspeler had na zijn topprestatie tegen Lokeren, waar hij mee het doelpunt van de overwinning ineenknutselde, nochtans alle redenen om eens goed de bloemetjes buiten te zetten, maar koos ervoor om thuis bij zwangere vrouw Vicky alles even te laten bezinken. ‘Al heb ik natuurlijk wel daarvoor samen met de ploegmaats in de kleedkamer even genoten van het moment’, vertelt een breedlachende Matthys. ‘Op de tafel hebben we echter niet staan dansen, want met amper zes behaalde punten is de weg nog lang voor ons.’
Zeventien speeldagen heeft het geduurd vooraleer jullie een wedstrijd winnend konden afsluiten. Verklaar dat eens.
Simpel, het is onze slechte start die ons in deze situatie gebracht heeft. Als je de eerste wedstrijden geen punten pakt, hol je niet enkel wat punten betreft achter je concurrenten aan, je krijgt ook een mentale tik te verwerken. Er waren momenten dat we echt dachten: ‘hé, kunnen we eigenlijk nog wel winnen?’ We zaten vaak genoeg dicht bij de zege, maar er liep altijd wel iets mis waardoor we naast de drie punten grepen.
Hoe kwam het toch dat jullie steeds dat tikkeltje te kort kwamen voor winst?
Ik vind dat onze mentaliteit lange tijd niet goed zat. Toen we drie weken geleden de boot ingingen tegen KV Oostende was voor mij de maat vol en heb ik eens goed mijn gedacht gezegd. Ik ben niet de man om een spelersgroep te leiden, maar ik vond wel dat het tijd was dat de grote monden uit de kleedkamer ook eens op het veld het volle pond zouden geven. Het imago van goed voetballende ploeg dat we de afgelopen jaren hadden opgebouwd, waren we verdikke op enkele maanden tijd kwijtgespeeld.
En kennelijk met resultaat. Tegen Standard deden jullie goed mee en afgelopen weekend ging Lokeren voor de bijl.
Er zullen wel nog andere factoren geweest zijn, maar tijdens de interlandbreak merkte je dat er daadwerkelijk iets veranderd was. De concentratie op training lag erg hoog en je voelde dat iedereen weer voor elkaar door het vuur wou gaan. Tegen Standard kon je al goed zien dat er iets aan het bloeien was, maar het was wachten tot afgelopen weekend vooraleer de puzzelstukjes definitief in elkaar vielen. Ik denk dat die overwinning tegen Lokeren echt voor een klik heeft gezorgd.
In hoeverre is de nieuwe coach daarvoor verantwoordelijk?
Cedomir Janevki is er zeker in geslaagd om de groep opnieuw geconcentreerd te laten werken. Hij houdt iedereen goed kort en elke speler weet wat er van hem verwacht wordt.
En dat was onder Enzo Scifo minder het geval?
Enzo is zelf voetballer geweest en liet ons meer keuzevrijheid. Als het echter wat minder gaat, moet je teruggrijpen naar de basis en daar is hij samen met de ploeg in gefaald. Al is het evengoed mogelijk dat moest Enzo hier nog zijn er ook een klik zou gekomen zijn. Ah, als het minder gaat, is de trainer altijd de eerste die het gelag betaalt.
Maar natuurlijk hebben jullie ook gewoon aan kwaliteit ingeboet. De gouden tandem Matthys-Perbet is bijvoorbeeld niet meer.
Ik mis Jérémy enorm, dat kun je trouwens wel afleiden uit mijn huidige statistieken. Wat hij en ik hadden zal iets uniek blijven voor de rest van mijn carrière. Wij waren zo complementair, van de tien centers die ik gaf, wist ik gewoon dat hij er zeven zou scoren. Zo’n klik hebben met iemand was erg speciaal. Hoewel Jérémy nu bij het Spaanse Villareal speelt, spreken we elkaar nog geregelda. Laatst plaagde ik hem nog toen Paris Saint-Germain ging winnen op Olympique Marseille. Als fan van l’OM kon hij mijn opmerking, komende van een PSG-supporter, maar matig smaken (lacht).
Terug naar België nu. Volgende week staat je 200ste wedstrijd in de hoogste divisie op het menu, nota bene tegen Zulte Waregem.
Zo’n wedstrijd tegen Essevee blijft speciaal voor mij. Ik heb er met de bekerwinst in 2006 en de daaropvolgende Europese droomcampagne de mooiste momenten uit mijn carrière beleefd. Het enige jammere aan die match is dat het niet mijn 200ste, maar wel mijn 250ste wedstrijd in Eerste Klasse had moeten zijn.
Hoezo?
Het piekt dat ik twee jaren van mijn carrière heb doorgebracht in Tweede klasse. Toen ik in 2009 terugkwam van mijn Grieks avontuur bij Panthrakikos was iedereen vergeten wie Tim Matthys was. En dat na amper zes maanden te zijn weggeweest! Vincent Mannaert, toen nog algemeen manager bij Essevee, wou me bovendien absoluut aan een tweedeklasser verpatsen. Dat vond ik niet netjes. Ik vond nu eenmaal dat ik iemand was die het niveau van de Jupiler Pro League aankon. En dat heb ik ondertussen wel bewezen.
Voor iemand die de dertig nadert, brand je wel nog van ambitie.
Absoluut. Mijn verblijf in Tweede Klasse heeft mij doen inzien dat voetballen op het hoogste niveau echt wel het van het is. Daarom ben ik nog professioneler voor mijn sport gaan leven om te voorkomen dat ik ooit nog in de lagere regionen terechtkom. Hier in Bergen heb ik nog een contract tot eind volgend seizoen, maar we zullen wel zien hoe het dit voetbaljaar afloopt. Want Tweede Klasse, daar ga ik echt niet meer naar terug.
Het lijkt zelfs dat je eerder nog droomt van een sprong voorwaarts?
Eerlijk, ik hoop nog steeds ooit door te kunnen breken bij AA Gent. Al sinds mijn kindertijd ben ik fan van de Buffalo’s en het is bovendien de club die me liet debuteren in Eerste Klasse. Daar nog eens een kans krijgen, zou een godsgeschenk zijn. Trouwens, als ik zie hoe ze momenteel spelen, denk ik zeker dat ik met mijn ervaring en fysieke paraatheid de ploeg nog iets kan bijbrengen.
Stoeptegelgezwets 