Thomas Meunier: kunstliefhebber, Ardennees, maar bovenal profvoetballer

‘Ik kan uren zitten lezen over de maffia’

Thomas Meunier is terug. De tot verdediger omgevormde flankaanvaller lag maanden in de lappenmand, maar wordt tegenwoordig beschouwd als de beste rechtsachter van de Jupiler Pro League. Een gesprek over voetbalposities, de Rode Duivels, identiteit, de maffia en… frietjes.

‘In het Nederlands?’ Meunier schrikt even wanneer zijn taalleraar hem voorstelt om het interview niet in zijn moedertaal, het Frans, af te leggen. ‘Oké, ik wil het wel proberen.’ Het toont meteen de linguïstische liefde van de Bastenakenaar aan. ‘Na mijn carrière als voetballer zou ik graag willen proeven van het studeren in een grootstad. Vertaler-tolk spreekt me erg aan. Ik volg nu al Nederlandse, Engelse en Duitse les via Club Brugge.’ Een bezige bij, al had de 22-jarige rechtsachter er de laatste maanden wel de tijd voor. Chronische pubalgie, een pijnlijke aandoening rond het schaambeen, maakte een operatie onvermijdelijk. Drie maanden duurde de revalidatie. Lang, heel erg lang voor een grasvreter à la Meunier.

Thomas, vlak na je operatie tweette je of er geen prijs bestond voor de vaakst geblesseerde speler ter wereld.

Inderdaad, sinds mijn overstap naar Club ben ik te vaak geblesseerd geweest. Het verschil met derde klasse is qua trainingsintensiteit enorm groot. Van drie à vier trainingen per week naar bijna twee per dag. Dat voel je. Maar goed, ik begin het ritme stilaan gewoon te worden. En ook mijn pubalgie is nu definitief van de baan.

Gelukkig maar, met jou in de ploeg heeft Club dit seizoen al haar wedstrijden gewonnen.

Mijn statistieken zijn top, dat is waar. Maar of ik de man ben waar iedereen op zat te wachten? Neen, het is de ploeg die het zo goed als perfect doet.

Al was het wel frustrerend om diezelfde ploeg het tijdens je revalidatie niet zo goed te zien doen. Na de Europese uitschakeling tweette je vrolijk: ‘Op naar de jaarbeursstedenbeker. Dat belooft.’

Ah, die tweet was ironie. Een grapje. Het verlies tegen Slask Wroclaw was een ontgoocheling voor de club, maar ook voor mij persoonlijk. Ik krijg nu niet de kans om Europees te spelen, om die ervaring op te doen met het oog op mijn voetbaltoekomst.

Daarnaast was het voetbalniveau ronduit bedroevend.

Misschien, maar buiten de Europa League stonden de resultaten er wel. Akkoord, we hebben moeilijkheden gekend, maar tegen Anderlecht speelden we bijvoorbeeld erg goed. Op het eind kijkt men toch enkel naar de uitslagen.

Denk je? Juan Carlos Garrido werd zonder competitienederlaag de laan uitgestuurd. Was het matige spel dan volledig zijn schuld?

Neen, zeker niet. Garrido had de ambitie om ons als een Spaanse ploeg te laten spelen. Tijdens de trainingen lukte dat wonderwel, alleen kon de ploeg tijdens wedstrijden niet hetzelfde brengen.

Omdat zenuwpees Garrido niet langer steun genoot van de spelersgroep?

Dat is het niet. Garrido was inderdaad een nerveus persoon, maar dat was al van dag één zo. Als er bepaalde spelers daar niet mee overweg konden, was dat misschien wel omdat ze weinig speelkansen kregen. Ik heb alvast nooit problemen gekend onder Garrido.

Hij was ook de man die je definitief op de rechtsachter zette. Heeft Michel Preud’homme hetzelfde idee voor ogen?

Dat denk ik wel. Preud’homme is nieuw hier en ik denk niet dat hij bij zijn aankomst wist dat ik nog aanvaller geweest ben. Nu goed, de rechtsachter is de positie waar mijn kwaliteiten het best tot uiting komen. Als gewezen aanvaller heb ik trouwens een voordeel tegenover van jongs af geschoolde verdedigers. Ik ken de spitsentrucjes.

Dat zal wel, Frank Acheampong raakte in de topper geen bal tegen jou.

Hehe, inderdaad. Die wedstrijd was een mooie revanche voor onze 6-1-nederlaag in Brussel vorig seizoen.

Over Anderlecht gesproken. Zij hebben een rechtsachter die uitkomt voor de Rode Duivels. Zeg nou zelf, jij speelt momenteel toch wel beter dan Guillaume Gillet?

Misschien wel. Iedereen spreekt tegen mij over de nationale ploeg, maar het is Marc Wilmots die de selectie maakt. Ik kan enkel zeggen dat ik beschikbaar ben en graag naar Brazilië wil. Al stopt mijn voetbalcarrière niet als ik het WK 2014 moet missen.

Je zou nochtans niet misstaan bij de Duivels. Je bent afkomstig uit de Ardennen, leert alle landstalen en speelt voetbal niet ver van de Vlaamse kust. Het prototype van de echte Belg!

Misschien wel, ja. Vlamingen en Walen, ik zie iedereen gewoon als Belgen. Mijzelf ook hoor, al voel ik me vooral een echte Ardennees.

Oja?

Ja, wij Ardennezen zijn erg trots op onze afkomst en vergeten nooit waar we vandaan komen. Dat moet ook, wil je beseffen wat nu je echte identiteit is.

Vind je het dan soms niet jammer dat je voor het leven van profvoetballer gekozen hebt, ver weg van je roots?

Soms denk je daar wel eens aan terug. Ik heb in Sainte-Ode (nabij Bastenaken, nvdr.) immers iedereen moeten achterlaten: vrienden, familie en vele anderen. Gelukkig ebt dat gevoel snel weg als ik zie waarom ik hier in Brugge ben: om te voetballen, mijn droom te verwezenlijken. En daarnaast is mijn leven niet zo gigantisch veranderd. Ik heb nog steeds dezelfde gewoontes als thuis.

Zoals?

Met kunst bezig zijn. Schilderen is iets wat ik momenteel graag doe. Heel mijn woonkamer is gedecoreerd met eigen werk. Tijdens mijn revalidatie ben ik ook begonnen met lezen over de maffia. Italiaanse, Russische of Zuid-Amerikaanse: ik kan er uren over lezen.

 Geweldig, al lijken me dat niet echt de onderwerpen die je de aandacht van je collega’s zullen opleveren.

Neen, die draaien eerder rond voetbal, auto’s en vrouwen. (lacht)

Tot slot, Thomas. Een paar jaar geleden las ik in de krant dat je tot drie keer per week frietjes at. Is dat ook een van die gewoontes die gebleven zijn?

 (schiet in de lach)

Wel?

Ik eet inderdaad nog twee tot drie keer in de week frietjes, maar zoals je ziet: kilo’s pakken doe ik niet!